‘Een dood vogeltje,’ zo noemde Tijn zichzelf bij onze eerste kennismaking. Hij voelde zich belabberd en zag even niet in hoe het nu verder moest met zijn loopbaan. Een paar dagen voor ons gesprek had hij te horen gekregen dat zijn werkgever de samenwerking wilde stoppen. Hij werd bedankt voor de bewezen diensten als senior HR Business Partner en mocht met behulp van een loopbaancoach zijn toekomstige pad uitstippelen. Maar ondanks deze pijnlijke situatie voelde Tijn dat dit juist hét moment was om vooruit te kijken.
Hij wilde deze kans met beide handen aangrijpen om nieuwe ‘reisplannen’ te maken voor de komende 20 jaar. Hoe gingen we dit ‘dode vogeltje’ nieuw leven inblazen? Toen ik aan Tijn vroeg hoe hij zonder werk de dagen vulde, lichtten zijn ogen zichtbaar op. Enthousiast en opgetogen begon hij te vertellen over zijn opleiding tot systeemtherapeut die hij sinds een jaar begonnen was. Op dit moment zat ‘ie er middenin en voelde zich als een vis in het water. In een split second – alsof hij een briljante ingeving kreeg – veranderde de blik in zijn ogen: ‘Hier zou ik nou wel mijn werk van willen maken! Maar ja’ verzuchte hij direct, ‘Er moet toch ook brood op de plank komen’. Hij wilde graag een inspirerend en tegelijkertijd haalbaar plan voor zijn toekomst.
De hoogste tijd dus om te gaan dromen. Ik pakte een grote papierrol en scheurde daar een flink vel vanaf. Een pot met dikke stiften op de tafel en vervolgens een simpele maar uitdagende vraag voor Tijn. ‘Hoe ziet jouw ideale werkdag eruit?’ Met concrete vragen leidde ik hem door die WOW-werkdag-visualisatie heen; hoe laat word je wakker? Vanuit jezelf, van de wekker of een haan die ergens kraait? Hoe laat begin je aan werk te denken? Ga je daarvoor de deur uit? Trein, auto, fiets? En zo fantaseerden we verder op een heel praktisch en gedetailleerd niveau.
Na wat onwennige opstartproblemen, kreeg Tijn er zichtbaar lol in om te dagdromen over zijn ideale werkdag. Hij werd soepeler en vrijpostiger met zijn creatieve geest en de woorden, icoontjes en symbolen vloeiden over het papier. Tot hij na dertig minuten happy naar zijn schets keek en opgetogen riep; ‘Potverdorie! Als dit toch écht zou kunnen?! Wat een prachtig leven moet dat zijn!’ Om meteen erachteraan te verzuchten dat het wel een hele grote ommezwaai zou zijn van het HR-vak naar een eigen praktijk voor relatietherapie. Hoe kon hij zijn oude vak en nieuwe liefde bij elkaar brengen?
Hoe maak je van je ideale werkdag een nieuwe werkelijkheid? Ik pakte een blanco vel uit mijn notitieblok en schetste in grove lijnen een berg. Boven op die berg tekende ik een vlaggetje. Dit vlaggetje was het ultieme doel voor Tijn: werken als therapeut vanuit zijn eigen praktijk. Ik vroeg hem – fervent liefhebber van outdoor- hoe hij altijd van start gaat bij zijn expedities. Recht omhoog of slalommend? De metafoor van de berg deed wonderen. Het was voor Tijn een hele geruststelling dat hij niet meteen hoefde door te klimmen naar de eindbestemming, maar dat het een reis mocht zijn, in etappes.
Met zijn tekening, denkbeeldige vlaggetje en routekaart onder de arm verliet Tijn mijn praktijk. Hij had zijn droom durven uitspreken, was praktisch gebleven en had ervaren dat zijn nieuwe loopbaan een reis mocht zijn. Afgelopen week belde Tijn mij vol trots om te vertellen dat hij de top in het zicht heeft. De praktijkruimte wordt geschilderd, de website is in de lucht en de deuren zijn daadwerkelijk geopend. Van dat dode vogeltje is niets meer te bekennen. Die heeft hij onder aan de berg uit zijn koffertje gelaten. Tijn is voortvarend en met ferme pas opnieuw op reis. En er is dit keer niets of niemand die deze bergtocht van hem af kan pakken.
Meer weten over de praktijk van Tijn?
Kijk dan op www.hetrelatieatelier.nl
Dit is nummer 7 van 10 verschillende en bijzondere verhalen in het kader van mijn 10-jarig jubileum.