Dit verhaal gaat over hoe goed afscheid nemen van je werkgever, de weg vooruit is.
‘When the Lord closes a door, somewhere he opens a window,’ luiden de wijze woorden van Maria uit de Sound of Music. De Oostenrijkse non leerde ons al vroeg om vanuit je hart te kiezen en te leven met daadkracht. Maar hoe doe je dat als je het idee hebt dat al jouw ramen en deuren gesloten zijn waardoor je geen kant op kan?
Soms staan niet alle neuzen in een werkomgeving dezelfde kant op. Dan zie je de scheurtjes tussen werkgever en werknemer zienderogen groeien. Dit is vaak het moment dat één van beiden besluit om een loopbaancoach in de hand te nemen, zo ook deze jonge moeder. Ze had een goede baan als Communicatieadviseur bij een bank, maar ze was óh zó ongelukkig in haar rol. Daarnaast had ze twee jonge kinderen die overdag, maar vooral ook ’s nachts, veel van haar verlangden. ‘Zo kan het niet langer’ zuchtte ze aan de andere kant van mijn tafel.Dus, ‘How do you solve a problem like Maria’?
Ten eerste door je gevoel volledig laten spreken. Tijdens de eerste sessies cirkelden we rondom de doos met tissues. Ze voelde zich afgewezen, overbodig en vond dat ze had gefaald. Voor al die emoties maakten we tijd. Zoals die keer dat ik mijn programma (met liefde) van tafel kon vegen omdat ze onderweg naar mij op de fiets een oud-collega was tegengekomen. Het ‘zeer’ lag voor onze voeten. De kunst is om dan mee te deinen op de flow van de cliënt en tegelijkertijd de regie te houden.
Maar, om een kickstart te geven aan een nieuwe richting is het belangrijk dat je goed afscheid neemt van je oude pad. Echter de gedachte aan een standaardavondje met een klassieke borrel met collega’s deed haar huiveren. Die fase van gezelligheid was inmiddels écht gepasseerd. Maar hoe neem je dan goed afscheid? Toen we er samen aandacht aan besteden vlogen er steeds meer variaties over tafel: een bloemetje of kaartje sturen, een wandeling maken, een taartje buiten de deur eten: opeens deden zich daar veel beter passende opties voor. En dat gaf lucht!
Nadat ze haar manier van waardig afsluiten had gevonden, brak de zon weer door. De rest van haar traject was eigenlijk een koud kunstje. Ze besloot zich te oriënteren op het vak Verloskunde en maakte een bevalling van dichtbij mee. Deze ervaring zorgde overigens niet voor een ommekeer in haar loopbaan – maar gaf haar wel het laatste zetje dat nodig was om uit haar comfortzone te stappen.
Nu, enkele jaren later, staat ze met twee benen stevig in haar vak als freelancer. Het bedrijf is er gekomen en ze maakt naar eigen zeggen de mooiste dingen, ontmoet interessante mensen en kan daarnaast ook nog eens de moeder zijn die ze haar kinderen gunt. Eind goed, al goed. Of zoals Maria zou zingen:
‘So long, farewell, aufwiedersehen, GOODbye!’
Dit is nummer 2 van 10 verschillende en bijzondere verhalen in het kader van mijn 10-jarig jubileum.