Alles wat er in een coachpraktijk besproken wordt, gaat over kommer en kwel, toch? Echt niet! Humor en luchtigheid zijn juist dé sleutels tot een langdurig effect van coaching. In mijn sessies probeer ik ook altijd deze lichtheid erin te houden. Maar hoe creëer je als coach – zonder de rol van clown aan te nemen – een ontladend lachsalvo?
Met een stevige pas kwam ze binnen. Sophia was een kleine, energieke en kordate jurist van eind 50. Al jaren werkte ze het in het publieke domein. Sophia gaf meteen te kennen dat ze geenszins van plan was om zich te gedragen als een ‘oudere’ medewerker. Daarom had ze zichzelf aangemeld voor dit ontwikkeltraject. In het afgelopen jaar was ze vanuit de centrale overheid gedetacheerd naar een grootstedelijke gemeente. De brede casuïstiek en het jonge team bevielen haar uitstekend en dat was niet onopgemerkt gebleven. Logischerwijs werd ze dan ook gevraagd om officieel te solliciteren toen er een vaste plek vrij kwam. Was het slim om deze overstap te maken?
Ik plaatste twee stoelen in de ruimte, voor iedere baan één. Vervolgens nodigde ik Sophia uit om op één van de stoelen plaats te nemen. Zonder te twijfelen ging ze zitten op de plek van de nieuwe baan. Hoe voelde het om op deze stoel (lees; in de functie) te zitten? ‘Fantastisch!’ riep Sophia voluit. De complexe vraagstukken met grote impact, een fijne werkplek in een licht gebouw en, niet te vergeten, de verse-bonen-koffie met leuke collega’s. Bijna alles in deze baan was geweldig. Een klein minpuntje voelde Sophia bij de arbeidsvoorwaarden. ‘Maar ja,’ zei ze, ‘geld is ook niet alles’.
Hoe graag Sophia ook op deze feel good-stoel wilde blijven zitten, ik vroeg haar toch om ook de andere stoel te proberen. Zo zou ze ervaren hoe het zou zijn om na de detacheringsperiode terug te keren naar haar oude werkplek. Met enige tegenzin wisselde Sophia van stoel en schoot direct in een mineurstemming. Het eerste wat ze benoemde was de bureaucratie, het gebrek aan leiderschap of visie en de gezapigheid. ‘Kortom, een dooie boel,’ concludeerde ze. Maar hoe langer ze op deze stoel bleef zitten, hoe meer haar weerstand voor de baan ontdooide. ‘Kun je ook positieve aspecten benoemen van deze plek?’
‘De toiletten!’ hoorde ik haar roepen. De opmerking floepte eruit voordat ze het wist. Zelf stond ik ook – positief – perplex over haar spontane antwoord. Een beetje gniffelend vroeg ik Sophia, haar antwoord toe te lichten. ‘Nou,’ ratelde ze door, ‘de toiletblokken zijn écht fantastisch: ruim, goed make-up-licht en vooral niet genderneutraal. Want daar heb ik zo’n hekel aan! Sta ik net mijn jurkje recht te trekken, god-weet-wie er achter die WC-deur vandaan komt. Hééééél ongemakkelijk!’, vertelde ze betogend.
We schoten allebei volop in de lach door haar impulsieve maar oprechte reactie. Zo zien we maar weer hoe ogenschijnlijk kleine details grote impact kunnen hebben bij belangrijke keuzes, soms verstopt in ons onderbewustzijn. ‘Krijgen de toiletten een vetorecht?’ vroeg ik haar. Ze glimlachte maar liet het antwoord in het midden. Vrolijk nam Sophia afscheid, grinnikend om haar eigen redenen om te blijven hangen op de oude werkplek voor zoiets ‘onbenulligs’ als het sanitaire blok. Een dag later lag haar sollicitatiebrief klaar. En die nieuwe werkplek? Die heeft gelukkig ook prima toiletten.
Ps. Wat is jouw must-have om te blijven in je baan?
Dit is nummer 10 van 10 verschillende en bijzondere verhalen in het kader van mijn 10-jarig jubileum.